GÜL

Yağmur damlalarının altında titreyerek,
Yeşil yapraklarını gökyüzüne açmış,
Bir beyaz gül.
Nasıl da nazlı nazlı damlaları bekliyor,
Beyaz rengiyle,gülümseyerek.
Doğduğundan beri komşudur,
Yanındaki mor menekşeye.
Ama yukarıdan bakmaz ona.
Sever onu,bir kardeş gibi sever.
Bazen sırtını döner sadece,
O da bülbül gelince.
Saatlerce fısıldarlar aşklarını,
Bahçedeki bütün çiçeklere.
Mor menekşe,kıskanmaz onu.
Utanır sadece,bülbülden.
Daha bir koyulaşır rengi,
Kokusu ağırlaşır.
Bahçedeki çiçekler severler gülü,
Konuşurlar onunla,
Hayattan,sevinçten,aşktan.
Ama bazen üzülürler güle ve kendilerine,
Akıllarına gelince ayrılık günü.
H. YÖRÜK

BAKİ KALAN BU KUBBEDE BİR HOŞ SADA İMİŞ adlı blogdan alıntıdır.